Allereerst iets over de geluidsvoorbeelden van Thomann. Zonder de galm als in een kathedraal klinken de fluiten wat droog. Maar daardoor kun je het eigen geluid goed beoordelen. En dat geeft een goede benadering van de werkelijkheid. Daarom vind ik de droge weergave van Thomann een eerlijke en dus goede insteek. Laat je niet van de wijs brengen door de soms prachtige opnames van andere fluitverkopers.
Deze sopranino heb ik nu ruim een jaar, en na voorzichtig inspelen speel ik inmiddels een aantal keren per week gedurende een half uur.
In het begin had ik moeite met de hoge tonen, zij gaven best wel enig bijgeluid. Let wel: ik ben een beginnende amateur, dat speelt een rol. Maar geleidelijk kwam daar verbetering in, die ik niet alleen aan mijn vertrouwdheid met het instrument toeschrijf. Ik heb stellig de indruk dat ook de fluit zelf verbetert.
De lage F leek eerst wat aan de hoge kant, maar ik ontdekte dat dit kwam omdat ik over het geheel genomen te zacht blies. Je moet een beetje durven blazen, dan zijn de tonen goed in evenwicht.
Bijzonder vind ik dat de lage Fis en Gis makkelijk doeltreffend zijn te spelen op zo'n renaissancefluit zonder dubbele gaten.
Dat hij klein is heeft een opvallend voordeel: een paar minuten met de hand opwarmen, en hij speelt zonder dat hij door condens dicht gaat zitten. Dat is mij met dit ding zelfs nooit overkomen.
Enige honderden euro's voor zo'n staafje esdoornhout met gaten, daar zag ik wel even tegenop. Maar ik heb er geen spijt van. Integendeel: ik krijg er steeds meer plezier in om op dit toch wel echt prachtige instrument te spelen. Samen met mijn langzaam groeiende kunnen ontwikkelt het zich tot een steeds rijker bezit.
