Kramer Guitars The 84 Matte White

Membre d'un groupe de hard rock dans les années 80, j'avais délaissé ma Gibson Les Paul black beauty (1974) au profit d'une incroyable Kramer Pacer (1985). Mes influences pour ceux qui étaient déjà nés à cette époque: Ratt, Billy Idol (Steve Stevens), Van Halen, Def Leppard... Le temps a passé (ma Kramer vendue fin des année 90), j'ai décidé de me faire plaisir, avec un peu de nostalgie, en m'offrant la toute nouvelle Kramer 84 (Matte White). Pour être très franc, j'étais très septique sur la qualité de la guitare (Made in Indonesia à seulement 749€) lors de ma commande. Mais à ma grande surprise à réception (mention spéciale à Thomann; uniquement 3 jours pour être livré; bravo et merci Thomann !) je découvre une très belle guitare à l'exception de petits détails esthétiques (imperfections mineures de peinture). Pour le reste le son est énorme (Seymour Duncan fait toujours du bon boulot), le Floyd Rose fonctionne très bien et le manche est juste parfait (zéro défaut ! Et c'est l'essentiel). J'ai donc rajeuni de + de 35 ans... Une bonne thérapie ! Bien évidemment, je recommande vivement l'achat de cette Kramer 84; un rapport qualité/prix assez impressionnant "Made to hard rock". Remarques: Pour ceux qui comme moi souhaiteraient sensiblement optimiser sa Kramer, sachez que j'ai remplacé les mécaniques, le potentiomètre et le bouton du potentiomètre respectivement par des Gotoh (achetées chez Thomann; merci Thomann), un CTS 500K (pas en push-pull) et un Jazz bass (autre option MXR). Je vous rassure, la guitare fonctionne très bien même sans ses modifications.

Zawsze chciałem mieć Kramera. Gitara z deski brzmi dobrze, sugeruje to, że jaki przetwornik nie założymy, narzuca pewne swoje pasmo.
Progi bardzo ładnie wykończone. Podstrunnica jest wykończona bardzo cienkim lakierem, niektórzy piszą, że nie jest wykończona, ale to nie prawda. Dużą zaletą jest pręt dwustronny. Floyd Rose działa bez problemu, jednak wajcha w zestawie ma trochę niedorobiony gwint i brzydki chrom. Niezrozumiała jest też dla mnie taka ogromna komora elektroniki, skoro jest tylko jeden potencjometr. Lakier jest kiepskiej jakości, zrobił mi się odprysk na kopycie i koło przetwornika, widać pod spodem błyszczącą, nie zmatowioną farbę. Łączenie gryfu wykonane beznadziejnie, po odkręceniu ukazały się straszne dziury, jakby azjata pierwszy raz trzymał dłuto albo mieli dzikiego bobra na zakładzie. Poza tym w komorze sprężyn widać, że musieli część sfrezować po lakierowaniu, bo za krótki blok i ocierały by sprężyny, logiczniej było by wstawić wyższy blok, jednak widać księgowi Gibsona czuwają. Podsumowując, za tą kasę ciekawy instrument, jednak trzeba w niego włożyć trochę pracy.